- รับลิงก์
- อีเมล
- แอปอื่นๆ
Alternative : CEO Above, Me Below / Bossy President / Zongcai Zai Shang Wo Zai Xia (I Love My President Though He Is A Psycho) 总裁在上我在下 / 一念时光 by 姜小牙 Jiang Xiao Ya / Bossy ที่รัก/Zongcai zai shang
Author(s) :ICiyuan dongman
(ต้องการอ่านสปอยก่อนหน้านี้ คลิกที่ตอนได้เล้ยย👇)
ตอนที่ 1 (นางเอกถูกลักพาตัว)
ตอนที่ 2 (พาร์ทครอบครัวที่แท้จริงของนางเอก)
ตอนที่ 3 (นางเอกถูกลักพาตัวระหว่างท้องแฝด)
ตอนที่ 4 (ความรักของน้องชายฝาแฝดนางเอกกับพี่ชายพระเอก)*เศร้ามาก
ตอนที่ 5 (พระเอกพลิกแผนหมั้นของโมนาและหมั้นกับนางเอก)
ตอนที่ 6.1 (จุดจบโมนา)
ตอนที่ 6.2 (จุดจบโมนา)
ตอนที่ 9 (พระเอกแก้แค้นโมนาและนางเอกเข้าใจผิด)
ตอนที่ 10 (นางเอกบอกเลิกหลังจากพระเอกกลับมา)
ตอนที่ 11 (นางเอกต้องการสิทธิเลี้ยงดูลูก)
ตอนที่ 12 (บาดแผลของนางเอกและนางเอกยังรักกงอูคนเก่า)
ตอนที่ 13 (นางเอกโดนรถชน)
ตอนที่ 14 (ฝาแฝดถูกลักพาตัว)
ตอนที่15 (ชาร์ลโม่คืนสมบัติให้นางเอก)
ตอนที่ 16 (นางเอกกลับไปอิตาลี แต่ทิ้งจดหมายสารภาพรักให้พระเอก)
ตอนที่18 บทสรุป(พระเอกตามนางเอกไปอิตาลี และนางเอกคุกเข่าขอพระเอกแต่งงาน)
ตอนที่17
เช้าวันต่อมา นางเอกและทีมกฎหมายวุ่นวายกับการเตรียมเอกสารสำหรับถ่ายโอนทรัพย์สินก่อนจะไปพบชาร์ลโม่ เมื่อเสร็จแล้วนางเอกก็รีบเดินทางไปหาชาร์ลโม่เพื่อจัดการทรัพย์สินให้เสร็จเร็วที่สุด แต่ด้วยเมืองที่นางเอกอยู่เป็นชนบทเมื่อมีการทะเลาะกันของพวกมาเฟียก็จะเป็นข่าวดังทั่วทั้งเกาะ ทำให้ระหว่างทางนางเอกเห็นคนออกมามุงดูการต่อสู้ตลอดทาง ระหว่างนั้นทีมกฎหมายที่ติดต่อประสานงานกับทีมนักกฎหมายของชาร์ลโม่เสร็จสิ้นก็หันมาบอกนางเอกว่าตอนนี้เอกสารเสร็จหมดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างจะเสร็จสมบูรณ์ภายในพรุ่งนี้เพียงแค่นางเอกเซ็นชื่อและให้รีบออกไปจากเกาะนี้ เพราะเกาะนี้อันตรายมาก ดูจากที่นางเอกกลัวแล้ว ควรจะจองตั๋วกลับพรุ่งนี้เลยส่วนเรื่องเอกสารทีมกฎหมายจะจัดการให้เสร็จแล้วตามไป นางเอกที่ฟังคิดว่าเป็นไอเดียที่ดีเลยตกลง
และระหว่างที่นั่งฟังทีมกฎหมายพูดคุยกันอยู่ๆพี่สาวนางเอกก็ส่งข้อความมาถามว่าเธอไม่มาเจอชาร์ลโม่เหรอ นางเอกที่ไม่ต้องการเจอชาร์ลโม่อยู่แล้วเลยตัดสินใจเมินข้อความนั้น เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นนักกฎหมายก็ชวนนางเอกย้ายสถานที่กัน แต่เมื่อถึงรถแล้วกลับมีข้อความจากพี่สาวนางเอกส่งมาอีกว่า "ขอร้อง" นางเอกเลยตัดสินใจหันไปบอกนักกฎหมายว่าวันนี้เหนื่อยๆเรามาดื่มกาแฟผ่อนคลายก่อนกลับดีกว่าทั้งคู่ลยตัดสินใจไปร้านกาแฟใกล้ๆ แต่ถึงอย่างนั้นนางเอกก็ไม่ได้เข้าไปข้างในร้านกาแฟ แต่ไม่นานประตูร้านก็เปิดออกมาและเป็นพี่สาวนางเอกที่ไม่ได้เจอกันมาสี่ปีก็วิ่งยิ้มออกมาหาอย่างดีใจที่รู้ว่านางเอกมา นางเอกมองพี่สาวด้วยสายตาเย็นชาและบอกว่าแค่พานักกฎหมายมาดื่มกาแฟแล้วกลับไป แต่พี่สาวนางเอกยังยิ้มอย่างดีใจพูดชมนางเอกว่าสวยกว่าในทีวี แต่นางเอกสวนไปว่าพี่ผอมไปมากนะ นางเอกมองดูพี่สาวตัวเองที่ผอมเหมือนกับตอนที่นางเอกอดอาหาร(ตอนจะฆ่าตัวตาย) ตอนนี้เธอหมดคราบความเป็นดาราดังไปแล้ว การดูแลชาร์ลโม่อาจเป็นเรื่องยากจึงทำให้เธอซีดเซียวได้ขนาดนี้..
พี่สาวนางเอกยิ้มตอบเพียงว่าพี่สบายดีและหันมองหน้านางเอกและเล่าว่า "ชาร์ลโม่บอกว่าเธอตั้งใจจะยอมรับทรัพย์สินทั้งหมดคืน และแม้ว่าเธอจะไม่ให้อภัยเขาแต่เธอก็ทำเพื่อให้ชาร์ลโม่รู้สึกดีขึ้น น้องสาวเธอยังคงเป็นคนใจดีเสมอ" คำว่าใจดีแม้เพียงสองคำแต่มันทำให้นางเอกรู้สึกหนักยากจะอดทน
"ฉันไม่ใช่คนใจดีอย่างที่พี่พูด ทรัพย์สินนั้นเป็นของครอบครัวฉันอยู่แล้ว เขาเพียงคืนมันมาและฉันก็แค่ยอมรับมันก็เท่านั้น" นางเอกพูดอย่างเมินเฉยและไม่แม้แต่มองหน้าพี่สาว
"แต่เธอมาแล้วก็เข้าไปเจอเขาหน่อยนะ"
"ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเขา"
"อย่าพูดอย่างนั้นเลย เขาไม่รู้ว่าที่พี่พาเขาออกมาวันนี้เพื่อพบเธอ แม้ว่าความจริงเขาไม่ต้องการให้เธอเจอเขาในสภาพแบบนี้เขารู้สึกว่าเขาไม่มีคุณสมบัติพอที่จะอยู่เคียงข้างเธอ แต่พี่รู้ว่าเขาคิดถึงเธอตลอดสี่ปี ดังนั้นพี่อยากเชิญเธอไปพบเขา แค่เธอไปเจอเขาก็ได้ พี่ขอร้อง แค่เธอไปพบเขาเงียบๆก็เพียงพอแล้วนะ"
"มันจะมีความหมายยังไง?"
"ใช่ สำหรับพี่มันช่วยชาร์ลโม่ได้ พี่ต้องการช่วยเขาจริงๆ"
นางเอกที่ยังคงลังเลคิดตัดสินใจอยู่นาน แต่ในที่สุดก็ยอมตามพี่สาวนางเอกเข้าไป ชาร์ลโม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาเพียงคนเดียวใส่เสื้อผ้าดูสะอาดสะอ้านแสดงถึงการได้รับการดูแลอย่างดี ตาของเขาปิดสนิท ระหว่างที่มือควานหากาแฟดื่ม แต่มือกลับควานหาในอากาศอยู่หลายครั้ง
เขากลับมาตาบอดอีกครั้ง นางเอกคิดและยืนมองเงียบๆอยู่อย่างนั้น เธอจำได้เมื่อตอนเขาเป็นเด็ก เขามักจะไม่มีความสุขเสมอถ้าต้องถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวเป็นเวลานานโดยไม่ได้ไปไหน
"ฉันมาแล้ว" พี่สาวนางเอกเดินไปหยิบแก้วกาแฟใส่ในมือชาร์ลโม่
"เธอไปที่ไหนมา ข้างนอกมันวุ่นวาย อย่าเดินไปทั่ว"
"คาเฟ่ที่นี่ยังคงปลอดภัยและสถานีตำรวจก็อยู่ใกล้ๆนี้เอง,ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะ"
"ฉันสามารถมีชีวิตได้ดีกว่าถ้าเธอกลับไป" ชาร์ลโม่เริ่มบทสนทนาไล่พี่สาวนางเอก เพราะเป็นห่วงไม่อยากให้ต้องมาเสี่ยงชีวิตด้วยกัน
"ฉันไม่ต้องการกลับไป ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน คุณสามารถปล่อยให้ฉันเป็นเพื่อนคุณก็ได้ หรือจะเป็นสาวใช้ ฉันก็ตั้งใจจะทำ"
"เธอก็รู้ว่าสี่ปีมานี้ฉันพอใจมากเพียงพอแล้ว"
"ในอดีตฉันเคยอิจฉาน้องสาวจนอยากเป็นเจ้าของคุณ จนเกือบทำให้คุณป่วยหนัก แต่ตอนนี้ฉันสามารถเป็นเพื่อนคุณดูแลคุณอย่างที่น้องสาวฉันเคยทำ การได้อยู่กับคุณทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ. เอ้อ ใช่ วันนี้น้องสาวของฉันมาจัดการเรื่องทรัพย์สินแล้วและเหมือนน้องจะอยู่ใกล้ๆ คุณควรไปเจอเธอนะ"
"ทำไมวันนี้เธอพูดมากผิดปกติ เธอแอบไปทำอะไรลับหลังฉันรึเปล่า" ชาร์ลโม่ถามด้วยความสงสับ พี่สาวนางเอกได้ยินอย่างนั้นจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย ขณะที่นางเอกยืนมองทั้งสองคนอย่างเงียบๆ เธอต้องการกลับไปแต่ขาของเธอกลับไม่ขยับ
ชาร์ลโม่ที่นั่งคนเดียวอีกครั้งหลังจากพี่สาวนางเอกไปสั่งอาหารก็ลุกขึ้นยืนและใช้มือสัมผัสไปตามผนัง ตาของเขาขยับขึ้นลงเพียงครึ่งเดียวคลำหาประตูไปเข้าห้องน้ำ นางเอกก็ยังคงมองจนชาร์ลโม่ออกมาจากห้องน้ำมือก็ยังคงคลำผนังแต่ทันใดนั้นชาร์ลโม่ที่เดินผิดทางก็เดินมายืนอยู่ต่อหน้านางเอก แต่ชาร์ลโม่คิดว่าเป็นพี่สาวนางเอกจึงส่งเสียงเรียกไป นางเอกยังคงยืนตะลึงเงียบ ชาร์ลโม่ที่คิดว่าเขาคงเข้าใจผิดก็เดินคลำกำแพงไปอีกทางแต่กลับเสียจังหวะจนเกือบล้ม
นางเอกที่ไม่ทันคิดก็ยื่นมือไปช่วยพยุงชาร์ลโม่ไม่ให้ล้ม ชาร์ลโม่ที่ถูกสัมผัสก็นิ่งและพยายามหันหน้าไปทางที่นางเอกอยู่แล้วกลืนน้ำลายอย่างตกใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็หันไปขอบคุณอย่างอ่อนโยนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางเอกมองสภาพของชาร์ลโม่ตอนนี้ ไม่เหมือนกับใครเคยทำลายครอบครัวเธอ
เมื่อชาร์ลโม่ยืนมั่นคงแล้ว ก็พยายามใช้มือตัวเองคลำจับมือนางเอก ระหว่างนั้นขนตาก็กะพริบถี่และมีสีหน้าเปลี่ยนไป นางเอกรู้ทันทีว่าชาร์ลโม่จำนางเอกได้แล้ว นางเอกจึงส่งเสียงทักไป "ฉันเอง" ชาร์ลโม่ที่ได้ยินก็รีบปล่อยมือนางเอกทันทีด้วยท่าทีตกใจ และรีบเดินถอยหลังจนเกือบล้มอีกครั้ง นางเอกจึงรีบคว้ามือเพื่อจะหยุดเขา "อย่าจับฉัน!" ชาร์ลโม่ตะโกนออกมา สีหน้าซีดเผือดไม่คิดว่าเธอจะมาเจอเขาอีกครั้ง
"งั้นฉันขอตัวก่อน" นางเอกรู้ว่าเขาไม่ต้องการให้เธอเห็นสภาพนี้จึงรีบขอตัวเดินออกไป ครั้งนี้มันไม่จำเป็นสำหรับพวกเขาที่เจอกันอีกครั้ง แต่ระหว่างฟังฝีเท้านางเอกเดินไกลออกไป ชาร์ลโม่ก็ตะโกนถามว่า "ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่มั๊ย"และเหมือนมีอะไรจะพูดต่อแต่กลับไม่พูดออกไป นางเอกเห็นไม่มีอะไรแล้ว ก็ตอบชาร์ลโม่และบอกลาพี่สาวตัวเองที่เข้ามาพอดี
แต่ชาร์ลโม่ดันพูดขึ้นว่า" ฝากบอกกงอูให้เขาหยุดได้แล้ว ถ้าเขาแค่ต้องการฆ่าฉันไม่จำเป็นที่จะต้องทำร้ายคนบริสุทธิ์ ที่นี่มันวุ่นวายไปหมดแล้ว" ชาร์ลโม่พูดขึ้นก่อนนางเอกจะเดินออกไป นางเอกที่ได้ยินชื่อของพระเอกก็หันกลับไปถามว่าพูดถึงอะไร
"นี่เธอไม่รู้เหรอ เธอไม่รู้ว่ากงอูเป็นคนยุให้คนที่นี่มาฆ่าชาร์ลโม่ และจริงๆแล้วถึงกงอูจะไม่โจมตีชาร์ลโม่ ชาร์ลโม่ก็ตั้งใจจะคืนสมบัติทุกอย่างให้แก่เธออยู่แล้ว แต่แค่มันไม่สามารถจัดการทุกอย่างได้ในระยะเวลาสั้นๆ จึงต้องวางแผนจัดการถึงสี่ปี" พี่สาวนางเอกถามด้วยความตกใจที่นางเอกไม่เคยรู้เรื่องนี้
"เธอไม่รู้สิ่งนี้ แต่เธอคงไม่คิดว่าพวกเราโกหกใช่มั๊ย ที่นี่วุ่นวายอย่างนี้เพราะเป็นฝีมือของกงอูและพวกเราก็โดนโจมตีมาตลอด" โกหก. นางเอกคิดว่าทั้งสองคนวางแผนหลอกนางเอกอีกครั้ง
"หยุดได้แล้ว" ชาร์ลโม่ที่ฟังอยู่ก็ตะโกนปรามให้พี่สาวนางเอกหยุดพูด
"ฉันไม่ต้องการเชื่อพวกเธอมากกว่านี้!!" นางเอกตะโกนบอกทั้งสองคน ชาร์ลโม่ที่ได้ยินก็ก้มหัวลงและยิ้มอย่างขื่นข่มกลับมา "ฉันรู้ แค่แกล้งทำว่าพวกเราไม่ได้พูดอะไรนะ"
นางเอกจ้องมองทั้งสองคนอีกครั้ง และคิดว่าถ้าจริง นั่นก็คงเป็นเหตุผลให้ชาร์ลโม่รีบออกจากอิตาลี เธอคิดว่ากงอูคงกลัวว่าชาร์ลโม่จะหอบเงินหนีจึงบังคับให้ชาร์ลโม่รีบคืนสมบัติแก่นางเอก "ลาก่อน" นางเอกคิดได้อย่างงั้นจึงหันไปบอกลาทั้งสองแล้วออกไปหาทีมนักกฎหมาย ทีมกฎหมายที่เห็นนางเอกเดินออกมาแล้วจึงรีบบอกให้นางเอกกลับจีนให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นได้ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงพังประตูเข้ามาอย่างแรง คนตัวใหญ่สักลายตามตัวกลุ่มหนึ่งยืนขวางอยู่ที่ประตูแล้วถือปืนเข้ามา ลูกค้าข้างในร้านที่เห็นก็ตะโกนร้องว่าขโมยๆ และวิ่งหนีกันวุ่นวายแต่ผู้ชายคนนั้นกลับล็อกประตูและตะโกนว่า "ทุกคนเงยหน้าและนั่งพิงกำแพง เดี๋ยวนี้!" สถานการณ์วุ่นวาย นางเอกที่อยู่ในเหตุการณ์ก็รีบทำตามที่พวกนั้นบอกขณะที่ใจเต้นแรงด้วยความกลัว แต่ทันทีที่กลุ่มพวกนั้นเห็นนางเอกและเข้าใจว่านางเอกเป็นคนจีนก็บอกให้นางเอกและทีมออกไปทันที ได้ยินอย่างนั้นนางเอกก็ช็อคที่พวกนั้นปล่อยนางเอกออกมา แต่ถึงอย่างนั้นนางเอกและทีมก็รีบวิ่งไปขึ้นรถ แต่ทันใดนั้นนางเอกก็จำคำพูดที่พี่สาวและชาร์ลโม่พูดขึ้นมาได้ว่ากงอูเป็นคนยั่วยุทุกคนที่นี่ หรือกงอูจะเป็นคนอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์พวกนี้ นางเอกจึงรีบโทรศัพท์หากงอูแต่โทรไม่มีคนรับ ทีมกฎหมายก็ตะโกนบอกให้นางเอกรีบไป ระหว่างนางเอกวิ่งไปภาพความทรงจำและคำพูดต่างๆของชาร์ลโม่และพี่สาววนเวียนเข้ามา ทันทีที่นางเอกเข้าไปในรถก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมา ไวกว่าความคิดนางเอกรีบวิ่งออกจากรถและเข้ากลับไปในคาเฟ่ คนร้ายที่อยู่ในร้านจึงหันกระบอกปืนจะยิงนางเอก นางเอกจึงรีบแก้ตัวว่ายังมีเพื่อนอยู่ข้างในและลองเชิงเตือนคนร้ายว่าให้รู้ว่านางเอกเป็นใคร
"ฉันไม่ต้องการมีปัญหากับคุณกงอู ดังนั้นรีบไปเอาเพื่อนเธอออกมา"คนร้ายที่ได้ยินก็รีบพูดบอกนางเอก นางเอกที่ได้ยินเข้าใจทันทีว่าเป็นฝีมือกงอูจริงๆ นางเอกก็รีบวิ่งเข้าไปหาทั้งสองคนข้างในและตั้งใจให้สองคนปลอมตัวและพาออกมา แต่ระหว่างที่กำลังเดินหานางเอกก็หันไปเห็นพี่สาวนอนจมกองเลือดอยู่ นางเอกตกใจรีบวิ่งเข้าไป
"พี่! เป็นยังไงบ้าง ฉันจะพาพี่ไปหาหมอ" นางเอกพูดด้วยความร้อนรนพยายามจะยกพี่สาวขึ้นมา
"น้องสาว" พี่สาวนางเอกเรียกด้วยรอยยิ้ม พลางยกมือที่สั่นเทาจับนางเอก นางเอกรีบยกมือขึ้นจับมือของพี่สาว ความเคียดแค้นความเศร้าโศรกตลอดหลายปีที่นางเอกได้รับมาเหมือนจะหายไปทันใด ตอนนี้เธอเห็นเพียงพี่สาวที่จมกองเลือดอยู่
"เขาซ่อนอยู่ เขาซ่อนเก่งมากแต่ตรงนั้นมันเพียงพอแค่หนึ่งคนควรซ่อน ดังนั้นพี่จึงออกมา อย่าบอกเขาว่าพี่ตาย ห้ามบอกเขาเด็ดขาดนะ ห้ามบอก..และช่วยเขาด้วยนะ..." พี่สาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงลง
"ได้ ฉันสัญญา" นางเอกพูดด้วยเสียงแหบแห้งพร้อมจะร้องไห้
"พี่ขอโทษนะ ตลอดมาพี่รู้ว่าพี่ผิด"
"ฉันรู้ ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาพี่เป็นแค่เด็กอวดดีและอารมณ์ร้อน และฉันรู้ว่าพี่ทุกข์ทรมานมาเพียงพอแล้ว" นางเอกสะอื้นตอบพี่สาว หลายปีก่อนหน้านี้พี่สาวนางเอกถูกกงอูขังให้อยู่ในเมืองยากจนมาหลายปีคงทุกข์ทรมานเพียงพอสำหรับพี่สาวเธอแล้ว ได้ยินอย่างนั้นพี่สาวก็ยิ้มมีความสุขให้นางเอกและน้ำตาก็ร่วงหล่นทันใด
"น้องพี่ เธอใจดีมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อพี่เจอปัญหาเธอก็คอยช่วยพี่มาเสมอ เธอดีมาก ดีที่สุดกับพี่แล้ว..อย่าร้องเลยนะ พี่มีชีวิตมาเพียงพอแล้ว พี่มีความสุขแล้วที่ในสุดท้ายก็ได้กลับมาดูแลชาร์ลโม่ พี่ต้องการกลับไปตอนพี่ยังเป็นเด็ก ตอนนั้นถ้าพี่ได้เล่นกับเธอมันคงดีนะ...."หลังจบประโยคนั้นตาของพี่สาวก็ปิดทันใด
"พี่!!! พี่ตื่นมานะ พี่!!!ง" นางเอกตะโกนเรียกพี่สาวสุดเสียงแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมา หน้าของพี่สาวเธอตอนนี้เหมือนคนที่หลับไหล
"พี่ ฉันจะพาพี่เล่นกับฉันและจะพาพี่ไปกับฉันด้วย" นางเอกกอดพี่สาวร้องไห้นึกย้อนถ้ากลับไปสมัยเด็กได้ พวกเธอจะต้องเป็นพี่น้องที่มีความสุขกันมากแน่ๆ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น