(ตอนที่ 11) Spoiler!!! CEO Above, Me Below / Bossy President/Boss ที่รัก

    Alternative : CEO Above, Me Below / Bossy President / Zongcai Zai Shang Wo Zai Xia (I Love My President Though He Is A Psycho) 总裁在上我在下 / 一念时光 by 姜小牙 Jiang Xiao Ya / Boss ที่รัก/Zongcai zai shang

    Author(s) :ICiyuan dongman

        

           ตอนที่ 1

            ตอนที่ 2 

            ตอนที่ 3

            ตอนที่ 4 

            ตอนที่ 5

            ตอนที่ 6.2

            ตอนที่ 7   

            ตอนที่ 8

            ตอนที่ 9  

            ตอนที่ 10

            ตอนที่ 12

            ตอนที่ 13

            ตอนที่ 14

            สปอยนิยายภาพรวม(หัวข้อ)

           ตอนที่15 (ชาร์ลโม่คืนสมบัติให้นางเอก)

            ตอนที่ 16 (นางเอกกลับไปอิตาลี แต่ทิ้งจดหมายสารภาพรักให้พระเอก)

           ตอนที่ 17 นางเอกพบกับชาร์ลโม่ที่ตาบอดอีกครั้งและพี่สาวนางเอกตาย

            ตอนที่18 บทสรุป(พระเอกตามนางเอกไปอิตาลี และนางเอกคุกเข่าขอพระเอกแต่งงาน)

         

       มาแล้วเธอจ๋าาา สปอยนิยายที่เธออยากได้  สปอยนิยายที่เธออยากใส่ สปอยนิยายคิมิซึนิดาาาา ლ(╹◡╹ლ)  (มาสปอยทั้งทีต้องพาเพลงติดหูตามเทรนด์สักหน่อยค่ะ ฮ่าาา) 

        ย้ำๆ เนื้อเรื่องสปอยจากฉบับนิยายอาจไม่ตรงกับฉบับการ์ตูนทั้งหมด อ่านเพื่อคาดเดาเนื้อเรื่องและอรรถรสน้าาาา

    ปล1.ช่วงนี้เห็นหลายคนสนใจเกี่ยวกับสปอยเยอะขึ้น ถ้าใครอยากให้สปอยเรื่องไหนแบบคร่าวๆก็พิมพ์บอกได้นะ ถ้าเรื่องนั้นเราเคยอ่านมาแล้วจะทำตอนพิเศษสปอยให้ <แต่อาจไม่สปอยเป็นตอนแบบนี้นะเดี๋ยวไม่มีเวลามาสปอยแล้วจะค้างกันอีกกกก>

ตอนที่ 11 

       

        "กงอู การพบกันในอนาคตของพวกเราคงจะเป็นแค่ในศาลและมันคงเป็นการเจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง คุณสามารถหยุดโกหกและบอกความจริงมาได้ไหม"  นางเอกยังคงถามหาความจริงจากพระเอก แม้พระเอกจะยืนยันว่าตัวเองบริสุทธิ์ยังไง นางเอกก็คงไม่เชื่อและคิดว่าถ้าพระเอกแค่ยอมรับความจริงว่าแค่มีเซ็กส์กับโมนาโดยไม่มีความสัมพันธ์อะไร คงดีกว่าการโกหกกันแบบนี้

        "ฉันแค่เตรียมอะไรสนุกให้โมนา แต่ฉันไม่ได้แม้แตะเนื้อต้องตัวเธอ ฉันไม่ได้โกหก ฉันมีหลักฐาน" พระเอกก็คงยังยืนยันคำเดิม ทำให้นางเอกทนไม่ไหวจนต้องระเบิดความรู้สึกที่อัดอั้นไปด้วยความเจ็บปวดออกมา

        "กงอู อย่าโกหกกันได้ไหม? เมื่อวานฉันรอยืนรอคุณข้างนอกห้องและโทรหาคุณ! ฉันรอคุณตลอดทั้งคืนข้างหน้าโรงแรมนั่น หรือคุณแค่ต้องการบอกฉันว่าคุณแค่คุยเล่นกันใต้ผ้าห่มตลอดทั้งคืนอย่างงั้นเหรอ ?!" 

        "เธอไม่เชื่อฉัน?" 

        "ใช่ ถ้าเป็นกงอูในอดีตฉันคงเชื่อทุกสิ่งที่เขาพูด แต่ตอนนี้..ฉันไม่สามารถเชื่อได้จริงๆ" พระเอกที่ได้ยินอย่างงั้นก็มองหน้านางเอกด้วยความโกรธ

        "เธอแค่คิดกงอูในอดีตดีในทุกอย่าง! และฉันที่อยู่ต่อหน้าเธอตอนนี้เธอไม่แม้จะมอง เซียวเหนียน,เธอลืมอะไรที่เธอเคยพูดแล้วใช่มั๊ย เธอพูดว่าตราบใดที่ฉันตั้งใจรักษาโรคบ้านี่มันไม่สำคัญว่าความรักของฉันที่มีต่อเธอจะจางหายหรือไม่แค่เธอยังรักฉันก็เพียงพอแล้ว นี่อะไรที่เธอเคยพูดไง!!" นางเอกที่ได้ยินถึงกับนิ่งงัน ทำไมนางเอกจะลืมคำพูดนี่่ล่ะ นางเอกจำได้ทุกอย่างในสี่ปีก่อนเพราะมันทำให้นางเอกยังอยากจะมีชีวิตอยู่ได้ด้วยการยึดเหนี่ยวความทรงจำระหว่างเขาและเธอ เธอไม่มีวันลืม..

        "ดังนั้นทำไมเธอถึงผิดคำพูดล่ะ เธอรู้ไหมว่าฉันต้องผ่านอะไรมาตลอดการรักษาสี่ปีจนกลายเป็นฉันในตอนนี้!" มันยากกว่าจะเป็นเขาในวันนี้ เขาต้องทุกข์ทรมานจากการรักษาขนาดไหนตอนนี้เขารักษาหายแล้ว แต่ทำไมตอนนี้เธอยังคงแค่คิดถึงกงอูในอดีต อะไรที่เธอต้องการให้เขาทำ พระเอกคิดด้วยความเจ็บปวดและสับสน

        "กงอู ฉันพูดว่าฉันรักคุณตลอดไปไม่สำคัญว่าคุณจะเป็นยังไง แต่ฉันไม่คิดอย่างงั้นในเวลานี้.. "

        "ฉันไม่เคยเปลี่ยนใจ ฉันยังคงต้องการเธอ" 

        "ถ้าคุณไม่เปลี่ยนใจแล้วทำไมคุณถึงยอมให้โมนานั่งบนตักคุณแบบนั้นและคุณยังเปิดห้องกับเธออีก คุณถามตัวเองเถอะว่าคุณยังรักฉันไหม? ที่คุณพูดอยากแต่งงานกับฉัน ต้องการฉันก็เพราะอยากลดแรงกดดันจากสื่อไม่ใช่เหรอ ยังไงคุณก็ได้ประโยชน์มากที่สุด แล้วฉันหล่ะ อะไรที่ฉันอยากทำ อะไรที่ฉันต้องการ คุณยังสนใจอยู่ไหม"

        "เธอต้องการบ้าน ฉันกำลังให้เธออยู่"พระเอกพูดแล้วมองลึกไปในตานางเอก อะไรที่นางเอกต้องการ พระเอกก็ยังคงจำได้เสมอ

        "นี่ไม่ใช่บ้านที่ฉันต้องการ" นางเอกพูดและผลักพระเอกออกไป  คราวนี้พระเอกไม่ตามมาจับมือนางเอกอีกแล้ว

        พระเอกได้แค่มองและถามว่า "เธอยังคงรักกงอูคนเก่า" แค่กงอูคนเก่าที่เธอต้องการสินะ   

        "ใช่..ฉันขอโทษที่ฉันพูดว่ามันจะโอเค แต่ครั้งที่คุณเปลี่ยนไป ฉันไม่สามารถคิดว่ามันจะโอเคจริงๆ คุณไม่แม้จะเข้าใจว่าอะไรที่ฉันต้องการและฉันไม่สามารถให้อะไรที่คุณต้องการ ดังนั้นพวกเราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้" นางเอกพยายามที่จะบอกพระเอกให้ชัดเจนแล้วเดินจากไป

        พระเอกเพียงแค่กำหมัดด้วยความเจ็บปวดและมองดูหลังนางเอกที่เดินจากไปเรื่อยๆ..

        ในความหนาวเย็นวันหิมะตกนางเอกที่เดินออกมาจนกระทั่งไม่เห็นพระเอกแล้วนั้นก็ยืนสั่นด้วยความเหน็บหนาว ชุดที่นางเอกใส่วันนี้โชว์รูปร่างเล็กน้อย เพราะนางเอกต้องการสร้างความประทับใจแก่พระเอก ทำให้นางเอกไม่แม้แต่ใส่เสื้อโค้ท นางเอกยืนสั่นอยู่อย่างนั้นพยายามที่จะโทรหาบัตเลอร์ให้มารับแต่มือดันเปิดรูปชุดแต่งงานที่พระเอกและนางเอกใส่ในวันหมั้น นางเอกคิดว่าในเวลานั้นพระเอกแค่มองเพียงนางเอกและมีแค่นางเอกในสายตา พอคิดอย่างนั้นก็ทำใ้ห้นางเอกต้องการร้องไห้เพราะความเจ็บปวด แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยอด แต่ความเจ็บข้างข้างในยังคงบีบคั้นจนเหมือนจะทำให้ร่างกายระเบิดออกมาเป็นพันๆชิ้น ผ่านมาสี่ปี ตอนนี้ฉันยังคงแพ้กงอู ยังคงแพ้...

    

-------------------------------------------------------------------------------

        จบตอนนี้แล้วค่าาาา พิมพ์มาตั้งนานยังไม่ถึงฉากที่นางเอกรู้ความจริงเลย แง แต่เพราะอยากให้ซึมซับความเจ็บปวดของพระนางหลังจากที่เพิ่งเจอกัน ดิฉันเลยพยายามเรียบเรียงและแปลเนื้อเรื่องจากนิยายออกมาให้มากที่สุด ทำให้เรื่องอาจจะเดินช้าหน่อยนึงนะคะ หรือใครอยากให้สปอยยังไงก็แนะนำมาได้เล้ยย (อยากให้แปลจากนิยายหรือรวบรัดสปอยเหมือนก่อนหน้านี้บอกได้นะคะ)

        เอาล่ะขอเม้าพระเอกก่อน คือพระเอกลีลาหนักมากกว่าจะยอมบอกความจริงนางเอก มัวแต่เคืองนางเอกที่ยังรักตัวตนเก่าอยู่ คือแบบขัดใจบอกสักทีเถอะ แล้วไม่ไล่ตามไม่ง้อเขาเหมือนเดิมด้วย ไม่ผิดนะที่นางเอกจะคิดว่าพระเอกไม่รักอ่ะ 😠 แต่เดี๋ยวพอนางเอกรู้ว่าพระเอกต้องผ่านอะไรมาบ้างเนื้อเรื่องก็จะกลายเป็น วุ่นรักนะไอต้าวเย็นชา แทน 5555555555 

ปล.ไว้เจอกันค่ะ พยายามเจียดเวลาสุดๆแล้วค่ะ ช่วงนี้วุ่นมากและมีสอบหลายอย่างด้วยทำให้ไม่มีเวลามาสปอยมาก ขอโทษด้วยนะคะแต่จะหาเวลามาจริงจริ๊งงงงง (❁´◡`❁) 💗